.

امروز در بسیاری از صنایع، منطقی که حامی رهیافت متمرکز و درون گرا در خصوص "آر اند دی" یا واحدهای تحقیق و توسعه بود منسوخ شده است. فاکتورهای جدید، منطقی جدید از نوآوری ایجاد کرده که در برگیرنده ایده های خارجی و دانش خارج در ارتباط با "آر اند دی" داخلی بیزنس یا شرکت است.

نوآوران باید پذیرای این واقعیت باشند که ایده ها و تخصصشان با دیگران در خارج از بیزنس به اشتراک گذاشته خواهد شد. در این گردونه شرکتهایی که ایده های خارج را در ترکیب با ایده های داخل به عنوان معیار جدید نوآوری تلقی می کنند تبدیل به اهرمهای نیرومند بازار می شوند.

در گذشته "آر اند دی" داخلی یک دارایی ارزشمند راهبردی بود و شرکتهای بزرگ با داشتن "آر اند دی" های قوی بیشترین سود را به خود اختصاص می دادند. دیگر رقبا باید هزینه های زیادی را متحمل می شدند تا آزمایشگاههای "آر ند دی" خود را راه اندازی کنند. اما در دوران نوآوری باز، تازه واردهای بازار هزینه کمی به تحقیقات پایه ای نواورانه اختصاص می دهند و شاید حتی هزینه در این خصوص نداشته باشند، اما ایده های جدید را از طریق فرآیندهای مختلف از محیط خارج بدست می آوردند.

تازه واردها راهبرد جدیدی در خصوص نو آوری در فناوری در پیش گرفته اند، آنها هر نوع فناوری مورد نیاز را از خارج بیزنس وارد می کنند و از نتایج "آر اند دی" دیگران به بهترین شکل استفاده می کنند.

آیا نوآوری مرده است؟ خیر. اما چرا دیگر "آر اند دی" دارایی استراتژیک شرکتها نیست؟ جواب در تغییر بنیادین در نحوه تولید ایده های جدید توسط شرکتهاست. در مدل قدیمی "نوآوری متصلب"، شرکتها به فلسفه زیر وابسته بودند؛ نواوری موفق نیازمند کنترل است. ایده های را باید تولید کرد و آنها را توسعه داده و آنها را به محصول و خدمات تبدیل کرد و به نوعی خوداتکایی بسنده کرد.

 برای سالیان متمادی نوآوری بسته منطق مسلط بیزنس و بازار بود. بنیان آن هزینه های کلان در خصوص "آر اند دی" و ایجاد ایده های نوآورانه به صورت "راز" برای بیزنس بود. بهترین ایده ها آنها را در مکان و موقعیت ممتاز بازار قرار می داد و بیشترین سود را عایدشان می کرد. آنها بخشی از سود بدست آمده را در "آر اند دی" دوباره سرمایه گزاری کرده و بازهم به ایده های دست اول و ابتکاری رسیده و همچنان موقعیت خود را در بازار حفظ می کردند و سیکل موفقیت آمیز نوآوری همچنان ادامه پیدا می کرد.

تقریبا قرن 20 با این مدل پیش رفت.  در آغاز قرن بیست و یک عواملی دست به دست هم دادند و تسلط منطق نوآروری بسته را بر هم زدند. در این میان مهمترن فاکتور شاید افزایش بنیادین و چشمگیر تعداد و تحرک کارکنان آموزش دیده و با مهارتهای بالا بود. این امر حریم خصوصی کمپانیها را از بین برد و می توان گفت دست کم گستره آن را وسیع تر کرد. آنان دیگر قادر به حفظ اسرار مهارتی و دانش خود نبودند.

فاکتور دیگر افزایش سرمایه های خصوصی بود که شرکتهای جدید با آن تاسیس می شد و این شرکتها به سرعت ایده های درز شده به بیرون از بیزنسهای بزرگ را به محصول و خدمات جدید تبدیل می کردند.

این فاکتورها، سیکل نوآوری بسته را به ویرانی کشاند و حاشیه امن را از بیزنسهای بزرگ گرفت. در این دوره شرکتها دیگر به نوآوری داخلی و متصلب خود اکتفا نکرده و آن را با نوآوری باز موجود در بیزنسهای دیگر ترکیب می کنند. رابطه بین بیزنس و محیط اطراف متخلخل شده است و به نواوری اجازه ورود و خروج راحت بین شرکتهای مختلف را می دهد.

اصل مطلب فوق به زبان انگلیسی بوده و می توان با مراجعه به سایت ذیل آن را مشاهده نمود.

http://openinnovation.berkeley.edu/what_is_oi.html